سندروم تونل کارپال چیست؟

درمان مناسب معمولا سوزن سوزن شدن و بی حسی را از بین می برد و عملکرد مچ دست و دست را بهبود می بخشد.

علائم سندرم تونل کارپال معمولاً به تدریج شروع می شوند و عبارتند از:

۱. سوزن سوزن شدن یا بی حسی. ممکن است متوجه گزگز و بی حسی در انگشتان یا دست خود شوید. معمولا انگشت شست و اشاره، وسط و حلقه تحت تأثیر قرار می گیرد، اما انگشت کوچک تحت تأثیر قرار نمی گیرد. ممکن است در این انگشتان احساسی مانند شوک الکتریکی داشته باشید. این احساس ممکن است از مچ دست به سمت بازوی نیز کشیده شود. این علائم اغلب هنگام در دست گرفتن فرمان، تلفن یا روزنامه رخ می دهد یا حتی ممکن است شما را از خواب بیدار کند. بسیاری از افراد برای کاهش علائم خود دست های خود را تکان می دهند اما احساس بی حسی ممکن است در طول زمان ثابت شود.

۲. ضعف. ممکن است دچار ضعف در دست شوید و اجسام از دست شما بیفتند که ممکن است به دلیل بی حسی دست یا ضعف عضلات انگشتان باشد که توسط عصب میانی کنترل می شوند.

علل 

سندرم تونل کارپال در اثر فشار بر عصب مدیان ایجاد می شود.

عصب مدیان از ساعد از طریق گذرگاهی در مچ دست به نام تونل کارپال به سمت دست حرکت می کند. این عصب حس کف دست و انگشتان به جز انگشت کوچک را تامین می کند. همچنین سیگنال های عصبی را برای حرکت عضلات در اطراف پایه شست (عملکرد حرکتی) ارائه می دهد.

هر چیزی که عصب میانی را در فضای تونل کارپال تحت فشار قرار دهد یا تحریک کند ممکن است منجر به سندرم تونل کارپال شود. شکستگی مچ دست می‌تواند تونل کارپال را باریک کرده و عصب را تحریک کند، همچنین تورم و التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید نیز ممکن است.

بسیاری از اوقات، هیچ دلیل واحدی برای سندرم تونل کارپال وجود ندارد. ممکن است ترکیبی از عوامل خطر در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد.

عوامل خطر افزایش دهنده احتمال سندرم تونل کارپال

۱. عوامل مربوط به آناتومی مچ دست. شکستگی یا دررفتگی مچ دست، یا آرتریت که استخوان‌های کوچک مچ دست را تغییر شکل می‌دهد، می‌تواند فضای داخل تونل کارپال را تغییر دهد و بر عصب میانی فشار وارد کند.

افرادی که به طور ژنتیکی، تونل کارپال کوچکتری دارند ممکن است بیشتر به سندرم تونل کارپال مبتلا شوند.

۲. جنسیت. سندرم تونل کارپال به طور کلی در زنان شایع تر است. این ممکن است به این دلیل باشد که ناحیه تونل کارپال در زنان نسبتاً کوچکتر از مردان است.

زنانی که سندرم تونل کارپال دارند نیز ممکن است تونل های کارپال کوچکتری نسبت به زنانی که این عارضه را ندارند، داشته باشند.

۳. شرایط آسیب رسان به اعصاب. برخی از بیماری‌های مزمن، مانند دیابت، خطر آسیب عصبی، از جمله آسیب به عصب مدیان را افزایش می‌دهند.

شرایط التهابی آرتریت روماتوئید و سایر بیماری هایی که دارای یک جزء التهابی هستند می توانند پوشش اطراف تاندون های مچ دست را تحت تاثیر قرار دهند و به این عصب فشار وارد کنند.

۴. داروها. برخی از مطالعات ارتباط بین سندرم تونل کارپال و استفاده از آناستروزول (آریمیدکس)، دارویی که برای درمان سرطان سینه استفاده می شود، نشان داده اند.

۵. چاقی. چاقی یک عامل خطر برای سندرم تونل کارپال است.

۶. تغییرات مایعات بدن. احتباس مایع ممکن است فشار داخل تونل کارپال را افزایش دهد که در دوران بارداری و یائسگی رایج است. سندرم تونل کارپال مرتبط با بارداری عموماً پس از بارداری به خودی خود بهبود می یابد.

۷. سایر شرایط پزشکی. برخی از شرایط، مانند یائسگی، اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه و لنف ادم، ممکن است شانس ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند.

۸. عوامل محیط کار. کار با ابزارهای ارتعاشی یا کارهایی که به خمش طولانی یا مکرر مچ دست نیاز دارد ممکن است فشار مضری بر عصب مدیان ایجاد کند یا آسیب عصبی موجود را بدتر کند، به‌ویژه اگر کار در محیط سرد انجام شود.

با این حال، شواهد علمی متناقض است و این عوامل به عنوان علل مستقیم سندرم تونل کارپال اثبات نشده اند.

چندین مطالعه بررسی کرده اند که آیا ارتباطی بین استفاده از کامپیوتر و سندرم تونل کارپال وجود دارد یا خیر. برخی از شواهد نشان می دهد که استفاده از ماوس ممکن است مشکل ایجاد کند، و نه استفاده از صفحه کلید. با این حال، شواهد کافی برای حمایت از استفاده گسترده از رایانه به عنوان یک عامل خطر برای سندرم تونل کارپال وجود ندارد، اگرچه ممکن است شکل متفاوتی از درد دست ایجاد کند.