خلاصه کتاب “جاده کم گذر” یا “معجزه عشق”

در قسمت‌هایی از کتاب می‌خوانیم

وقتی من واقعاً عاشقی کنم، خودم را گسترش می‌دهم، و وقتی خودم را گسترش می‌دهم، در حال رشد هستم. هر چه بیشتر عشق بورزم، هر چه بیشتر دوست داشته باشم، بزرگتر می‌شوم. عشق واقعی خود را پر می‌کند. هر چه بیشتر رشد معنوی دیگران را پرورش دهم، رشد معنوی خودم بیشتر پرورش می‌یابد.

هنگامی که ما واقعاً می‌دانیم که زندگی دشوار است – وقتی واقعاً آن را درک کرده و بپذیریم – زندگی دیگر دشوار نیست. چون وقتی پذیرفته شد دیگر مشکل بودن زندگی مهم نیست.

من یک انسان کاملا خودخواه هستم. من هرگز کاری را برای دیگری انجام نمی‌دهم، مگر اینکه آن را برای خودم انجام دهم. و همانطور که من از طریق عشق رشد می‌کنم، شادی من بیشتر می‌شود، با حضور بیشتر و ثابت همیشگی‌تر.

اما بسیاری، خیلی‌ها، به دنبال این هستند که از درد مشکلات خود دوری کنند، با گفتن جملاتی به خود مانند: “این مشکل توسط افراد دیگر یا شرایط اجتماعی خارج از کنترل من به وجود آمده است، و بنابراین بر عهده افراد یا جامعه است که آن را حل کنند.» میزانی که مردم از نظر روانی از مسئولیت مشکلات شخصی خود اجتناب می‌کنند، در حالیکه همیشه غمگین هستند، گاهی اوقات مضحک است.

تلاش برای اجتناب از رنج حقیقی، ریشه‌ی همه‌ی بیماری‌های عاطفی است.

در فرآیند ملاقات و حل مشکلات است که زندگی معنای خود را می‌یابد. مشکلات لبه‌ی برشی هستند که بین موفقیت و شکست تمایز قائل می‌شوند. مشکلات شهامت و خرد ما را می‌طلبد. در واقع، مشکلات شجاعت و خرد ما را ایجاد می‌کنند.

ما می‌توانیم انتخاب کنیم که چگونه به تجربه‌ی عاشق شدن پاسخ دهیم، اما نمی‌توانیم خود تجربه را انتخاب کنیم.

هرگاه از رنج حقیقی ناشی از برخورد با مشکلات اجتناب می‌کنیم، از رشدی که به دنبال مشکلات حاصل می‌شوند نیز اجتناب می‌کنیم. به همین دلیل است که در زمان بیماری‌های روانی مزمن ،رشد ما متوقف می‌شود. و بدون شفا، روح انسان شروع به چروک شدن می‌کند.

اگر هدف شما دوست داشته شدن باشد، در رسیدن به آن شکست خواهید خورد. تنها راه برای اطمینان از دوست داشته شدن این است که فردی شایسته عشق باشید، و وقتی هدف اصلی شما در زندگی این است که منفعلانه دوست داشته شوید، نمی‌توانید فردی شایسته عشق باشید.

تنها به دلیل مشکلات است که ما از نظر ذهنی و روحی رشد می‌کنیم. هنگامی که می‌خواهیم باعث رشد روح انسان شویم، ظرفیت انسانی را برای حل مشکلات به چالش می‌کشیم و آنها را تشویق می‌کنیم، همانطور که در مدرسه عمداً مشکلاتی را برای حل آنها برای فرزندانمان تعیین می‌کنیم. از طریق رنجِ مواجهه و حل مشکلات است که می‌آموزیم.

ما باید مسئولیت یک مشکل را قبل از حل آن بپذیریم. ما نمی‌توانیم مشکلی را با گفتن «مشکل من نیست» حل کنیم. من فقط زمانی می‌توانم مشکلی را حل کنم که بگویم “این مشکل من است و حل آن به عهده من است.”

اگر دقیقاً بدانیم به کجا می‌رویم، دقیقاً چگونه به آنجا می‌رسیم و دقیقاً چه چیزی در طول مسیر خواهیم دید، چیزی یاد نخواهیم گرفت.

اگر هدف شما دوری از درد و فرار از رنج است، به شما توصیه نمی‌کنم به دنبال سطوح بالاتر آگاهی یا تکامل معنوی باشید. اولاً، بدون رنج نمی‌توانید به آن‌ها برسید، و ثانیاً، تا جایی که به آن‌ها دست یابید، احتمالاً از شما خواسته می‌شود تا به راه‌هایی که برایتان دردناک‌تر است، یا حداقل از شما مطالبه‌کننده‌تر است از آنچه اکنون تصور می‌کنید، خدمت کنید. ممکن است بپرسید که چرا اصلاً تمایل به تکامل وجود دارد. اگر این سوال را بپرسید، شاید به اندازه کافی شادی را نمی‌دانید.

ما نمی‌توانیم دیگری را دوست داشته باشیم، مگر اینکه خودمان را دوست داشته باشیم، همانطور که نمی‌توانیم به فرزندان خود نظم و انضباط را آموزش دهیم، مگر اینکه خودمان منضبط باشیم.

عشق واقعی احساسی نیست که در آن غرق شویم، بلکه تصمیمی متعهدانه و متفکرانه است.

تنها امنیت واقعی در زندگی، لذت بردن از ناامنی زندگی است.

ما فقط زمانی عاشق می‌شویم که آگاهانه یا ناآگاهانه انگیزه جنسی داشته باشیم. مهم نیست که عاشق چه کسی می‌شویم، اگر رابطه به اندازه کافی ادامه پیدا کند، دیر یا زود از عشق خارج می‌شویم. این بدان معنا نیست که ما همیشه از دوست داشتن شخصی که عاشق او شده‌ایم، دست می‌کشیم. اما می‌توان گفت که احساس عشق وجدآمیز (feeling of ecstatic lovingness) که مشخصه‌ی تجربه‌ی عاشق شدن است، همیشه می‌گذرد.

عشق همیشه به شجاعت نیاز دارد و همیشه ریسک دارد.

حقیقت این است که بهترین لحظات ما زمانی اتفاق می‌افتد که عمیقاً احساس ناراحتی، ناخشنودی یا ناکاملی می‌کنیم. زیرا تنها در چنین لحظاتی است که به دلیل ناراحتی ما به پیش رانده شده است، که احتمالاً از عادت‌ها و روش معمول زندگی خود خارج می‌شویم و شروع به جستجوی راه‌های مختلف یا پاسخ‌های واقعی‌تر می‌کنیم.

ازدواج‌های بزرگ را نمی‌توان توسط افرادی ایجاد کرد که از تنهایی خود وحشت دارند. عشق واقعی نه تنها به فردیت دیگری احترام می‌گذارد، بلکه در واقع به دنبال پرورش آن است، حتی در خطر جدایی یا از دست دادن.

ما نمی‌توانیم منبع قدرت باشیم مگر اینکه ابتدا قدرت را در خود پرورش دهیم. من معتقدم که عشق به خود و عشق به دیگران نه تنها  دست به دست هم می‌دهند، بلکه در نهایت قابل تشخیص از هم نیستند.

هدف نهایی زندگی، رشد معنوی فرد است، سفری انفرادی به قله‌هایی که فقط به تنهایی می‌توان از آن‌ها بالا رفت.

دو نفر فقط زمانی عاشق یکدیگر هستند که کاملاً قادر به زندگی بدون یکدیگر باشند، اما زندگی با یکدیگر را انتخاب کنند.