آنتالژیا یا آسیب حاد دیسک بین مهره‌ای به چه معنی‌ست؟

ستون فقرات انسان از ۲۴ مهره تشکیل شده است.۵ مهره پایینی و دنبالچه را ستون فقرات کمری می‌نامند. این استخوان‌ها توسط مفاصل ظریف به هم متصل می‌شوند. عملکرد طبیعی این مفاصل باعث حرکت آزاد پشت و حالت طبیعی ستون فقرات می‌شود.

آسیب به ستون فقرات کمری می‌تواند منجر به قفل شدن یک یا تعداد بیشتری از این مفاصل از موقعیت خود شود. این اتفاق باعث فشار روی اعصاب ظریفی می‌شود که در نزدیکی این مفاصل قرار دارند. نتیجه این اتفاق، درد است.

کمردرد معروف به آنتالژی معمولاً در اثر آسیب به دیسک‌های ظریفی که بین استخوان‌های ستون فقرات کمری قرار دارند، ایجاد می‌شود. آسیب به دیسک می‌تواند باعث انحراف چشمگیر ستون فقرات به سمت چپ یا راست و در نتیجه درد شود.

راه رفتن آنتالژیک چیست؟

راه رفتن آنتالژیک یک اختلال در الگوی راه رفتن فرد است که معمولاً به دلیل درد ایجاد می‌شود. در راه رفتن آنتالژیک، مرحله‌ای که می‌ایستید کوتاهتر از زمانی است که پای دیگر را به سمت جلو بچرخانید تا قدم بعدی را بردارید. این باعث می‌شود که شما ناهموار راه بروید.

راه رفتن آنتالژیک بیشتر در کودکان و افراد مسن دیده می‌شود. در کودکان، راه رفتن آنتالژیک اغلب نتیجه آسیب‌های جزئی است که اغلب خود به خود ترمیم می‌شوند. اختلال راه رفتن در میان افراد مسن با افزایش سن افزایش می‌یابد. از 10 درصد در افراد 60 تا 69 ساله تا بیش از 60 درصد در افراد بالای 80 سال متفاوت است.

نحوه راه رفتن آنتالژیک چگونه است؟

یکی از راه‌های تصویر کردن راه رفتن آنتالژیک این است که تصور کنید هنگام راه رفتن یک سنگ تیز در کفش خود دارید. تلاش برای جلوگیری از درد منجر به راه رفتن ناهموار می‌شود.

اگر هنگام راه رفتن وزن خود را روی یک پا، زانو یا لگن فشار دهید، از وارد کردن فشار به ناحیه دردناک جلوگیری خواهید کرد، که اغلب منجر به لنگیدن می‌شود.

یکی دیگر از ویژگی‌های رایج راه رفتن آنتالژیک این است که فرد ممکن است در حالیکه پای خود را بالا و پایین می‌آورد، مچ پای خود را در یک وضعیت ثابت نگه دارد.

علل راه رفتن آنتالژیک چیست؟

راه رفتن آنتالژیک یکی از رایج‌ترین مشکلات راه رفتن است که در اورژانس و سایر محیط‌های بالینی دیده می‌شود و معمولاً درد به عنوان علت گزارش می‌شود.

راه رفتن آنتالژیک ممکن است ناشی از چیزهای نسبتاً جزئی مانند پیچ خوردگی مچ پا باشد. اینها اغلب به خودی خود بهبود می‌یابند و به ویژه در بین کودکان شایع هستند. اما راه رفتن آنتالژیک ممکن است ناشی از علل جدی‌تری مانند سکته مغزی یا سرطان نیز باشد!!

علل زمینه‌ای زیادی برای راه رفتن آنتالژیک وجود دارد. علل به طور کلی در این دسته بندی‌های عمده قرار می‌گیرند:

• صدمات مانند حوادث ورزشی، تصادفات خودرو، حوادث کار، شکستگی پا
• تغییر شکل در شرایطی مثل دررفتگی جزئی مفصل، ناهنجاری استخوان پس از بهبودی از شکستگی، راشیتیسم ناشی از کمبود ویتامین D
• التهاب و آرتریت‌ها مانند رتریت روماتویید، استیوآرتریت، نقرس و آرتریت پسوریاتیک
• مشکلات کمر مانند سیاتیک، التهاب دیسک، اسپوندیلولیز (شکستگی ستون فقرات)، اسپوندیلولیستزیس (شکستگی استرس در بخش نازک استخوان بین مهره های مجاور)
• عفونت‌ها
  علل عفونی راه رفتن آنتالژیک اغلب در کودکان دیده می‌شود، اما در بزرگسالان نیز رخ می‌دهد. ترکیبی از تب و درد هنگام راه رفتن یک علامت هشدار دهنده عفونت است. علل مرتبط با عفونت راه رفتن آنتالژیک ممکن است شامل این موارد باشد: سینوویت گذرا، که التهابی است که می تواند به دنبال یک عفونت ویروسی باشد، دیسکیت، آبسه اپیدورال، آرتریت سپتیک
• اختلالات عروقی
• نئوپلاسم‌ها یا تومورها

علائم راه رفتن آنتالژیک چیست؟

درد علامت اصلی راه رفتن آنتالژیک است. نوع درد به علت زمینه‌ای آن بستگی دارد یعنی آسیب، عفونت، التهاب، مشکل عروقی یا تومور.

راه رفتن تغییر یافته تلاشی غریزی برای به حداقل رساندن درد عضلات آسیب دیده، استخوان‌ها، عصب‌ها یا ناهنجاری‌های مفصلی است که باعث درد می‌شوند.

انواع مختلفی از اختلالات راه رفتن وجود دارد، اما راه رفتن آنتالژیک متمایز است. هنگام راه رفتن با یک «فاز ایستادن» کوتاه‌تر و یک «فاز چرخش» طولانی‌مدت مشخص می‌شود. پزشکان اغلب می‌توانند آن را به سادگی با قدم زدن شما در یک اتاق تشخیص دهند.

تشخیص آنتالژیا چگونه است؟

تشخیص راه رفتن آنتالژیک شامل ترکیبی از ارزیابی بالینی، شرح حال بیمار و معاینه فیزیکی است. در اینجا یک نمای کلی از روند تشخیصی را آورده‌ام:

1. سابقه بیمار
   پزشکان با پرسیدن سوالاتی از بیمار در مورد علائم آن، مانند زمان شروع درد، محل آن، شدت و هر عامل محرک شروع می‌کنند. آنها همچنین ممکن است در مورد هر گونه آسیب یا شرایط پزشکی قبلی که می‌تواند به درد کمک کند پرس و جو کنند.
2. معاینه فیزیکی
   پزشکان با توجه به وضعیت بدنی، راه رفتن و الگوهای حرکتی بیمار، یک معاینه فیزیکی کامل انجام می‌دهند. آنها بیمار را هنگام ایستادن، راه رفتن و انجام حرکات خاص برای ارزیابی هرگونه ناهنجاری یا انحراف از راه رفتن طبیعی مشاهده می‌کنند.
3. تصویربرداری و آزمایش‌های تشخیصی
   در برخی موارد، ممکن است بررسی‌های بیشتری برای تعیین علت اصلی راه رفتن آنتالژیک لازم باشد. گرافی ساده، سی تی اسکن CT Scan، اسکن MRI یا سایر آزمایشات تصویربرداری می‌تواند اطلاعات دقیقی در مورد استخوان‌ها، مفاصل، ماهیچه‌ها و بافت‌های نرم ارائه دهد و به شناسایی هرگونه ناهنجاری ساختاری، شکستگی یا سایر مسائل کمک کند.
4. ارزیابی‌های اضافی
   بسته به علت مشکوک راه رفتن آنتالژیک، ممکن است آزمایش‌های اضافی یا مشاوره با متخصصان مورد نیاز باشد. به عنوان مثال، اگر اعتقاد بر این است که درد مربوط به یک بیماری عصبی است، ممکن است مطالعات هدایت عصبی یا الکترومیوگرافی (EMG) انجام شود. اگر مشکوک به مشکلات مفصلی یا اسکلتی عضلانی باشد، ممکن است مشاوره با متخصص ارتوپدی ضروری باشد.

برای تشخیص دقیق و مدیریت مناسب راه رفتن آنتالژیک، مشورت با یک پزشک مهم است. آنها تمام عوامل مرتبط، از جمله تاریخچه پزشکی بیمار، یافته‌های معاینه فیزیکی و نتایج آزمایش‌های تشخیصی را برای تعیین علت زمینه‌ای و ایجاد یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای فرد در نظر می‌گیرند.

درمان آنتالژیا چگونه است؟

درمان راه رفتن آنتالژیک در درجه اول به شناسایی و رسیدگی به علت اصلی درد یا ناراحتی بستگی دارد. رویکرد درمانی خاص بر اساس ماهیت بیماری ایجاد کننده راه رفتن آنتالژیک متفاوت خواهد بود. در اینجا چند گزینه درمانی کلی وجود دارد که ممکن است در نظر گرفته شود:

• درمان‌های بیماری زمینه‌ای
  اگر راه رفتن آنتالژیک ناشی از یک بیماری خاص مانند آسیب اسکلتی عضلانی، اختلال مفصلی یا مشکل عصبی باشد، درمان‌های هدفمند برای آن بیماری خاص توصیه می‌شود. اینها ممکن است شامل مداخلات جراحی، تزریق مفصل، داروهای خاص یا سایر درمان‌های تخصصی باشد.
• مدیریت درد
  هدف اولیه درمان، کاهش درد است. این امر می‌تواند شامل استفاده از داروهای تسکین دهنده درد مانند داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، استامینوفن، یا در برخی موارد، داروهای مسکن قوی‌تر باشد که توسط پزشک تجویز می‌شود.
• استراحت و بی حرکتی
  در موارد خاص ممکن است استراحت موقت و بی حرکتی ناحیه آسیب دیده توصیه شود. این می‌تواند به کاهش التهاب، بهبودی و کاهش درد کمک کند.
• فیزیوتراپی
  فیزیوتراپی نقش مهمی در رسیدگی به علت اصلی راه رفتن آنتالژیک دارد. یک فیزیوتراپیست می‌تواند یک برنامه درمانی سفارشی طراحی کند که شامل تمرینات، کشش‌ها و روش‌هایی برای بهبود قدرت، انعطاف پذیری و تحرک است. فیزیوتراپی همچنین می‌تواند به اصلاح ناهنجاری‌های راه رفتن، بهبود وضعیت بدنی و بازیابی الگوهای حرکتی طبیعی کمک کند.
• تمرینات توانبخشی
  هنگامی که درد کاهش یافت و بیماری زمینه‌ای برطرف شد، ممکن است تمرینات توانبخشی برای بازگرداندن تدریجی عملکرد طبیعی و جلوگیری از اپیزودهای بعدی تجویز شود. این تمرینات معمولاً بر تقویت عضلات آسیب دیده، بهبود تعادل و هماهنگی و افزایش تحرک کلی تمرکز دارند.

توجه به این نکته مهم است که رویکرد درمانی بر اساس مورد فردی و علت اصلی راه رفتن آنتالژیک متفاوت خواهد بود. بنابراین، بسیار مهم است که با یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی مشورت کنید که می‌تواند وضعیت خاص شما را ارزیابی کند، تشخیص دقیق ارائه دهد و مناسب‌ترین برنامه درمانی را برای شما توصیه کند.