ویتامین D، بهترین ماده مغذی برای افراد با بیماری خودایمنی

دکتر کویمبرا، نورولوژیست، بیان می‌کند که همه یا تقریباً همه بیماران مبتلا به یک بیماری خودایمنی نه تنها سطح ویتامین D پایینی دارند بلکه مقاومت بیشتری در برابر اثرات ویتامین D نیز دارند. هرچه مقاومت فردی به ویتامین دی بیشتر باشد، احتمال ابتلا به بیمارهای خود ایمنی نیز در او بالاتر است. او دریافت که برای اینکه سطح ویتامین دی را در بیماران مبتلا به بیماری‌های خودایمنی افزایش دهیم، نیاز است که از دوزهای خیلی بالاتر از این ویتامین استفاده کنیم.

به طور کلی، سیستم مراقبت‌های بهداشتی پزشکی مصرف ۶۰۰ واحد ویتامین D در روز را توصیه می‌کند. با این حال، سایر منابع معتبر مصرف حداقل ۱۰۰۰۰ واحد ویتامین D روزانه را توصیه می‌کنند.

اگر به یک فرد با بیماری خودایمنی روزانه ۱۰۰۰۰ واحد ویتامین D بدهیم (میزانی که برای یک فرد نرمال مورد نیاز است)، میزان خیلی کمی افزایش در سطح ویتامین D مشاهده می‌شود.

توجه داشته باشید که ویتامین دی درواقع یک ویتامین نیست. ترکیب شیمیایی ویتامین D بسیار شبیه به هورمون‌های استروئیدی است و تاثیرات آن خیلی شبیه به هورمون کورتیزول است. در بیماری‌های خودایمنی*، سیستم ایمنی از کنترل خارج شده و به خود حمله می‌کند. یکی از عملکردهای باورنکردنی ویتامین D، توانایی آن در عمل به عنوان یک تنظیم کننده ایمنی است. ویتامین D همچنین می‌تواند به کاهش التهاب، که در شرایط خودایمنی رایج است، کمک کند.

درمان بیماری های خودایمنی در حال حاضر استروئیدها هستند که نیاز به مصرف در دوز بالا دارند. برخلاف ویتامین دی، این داروها عوارض جانبی زیادی دارند، اما همچنان به غلط به عنوان درمان اصلی بیماری های خودایمنی استفاده می‌شوند!!

تنها عارضه مصرف دوزهای خیلی بالای ویتامین دی برای زمان خیلی طولانی، هیپرکلسمی (افزایش کلسیم در بدن) است که می‌تواند موجب سنگ کلیه شود.

* بیماری های خودایمنی مثل: مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس (MS)، لوپوس، کرون، آرتریت روماتوئید، دیابت، سرطان، از دست دادن حجم استخوانی، کهیر، هاشیموتو و …

علل مقاومت بدن به ویتامین D

1. پلی مورفیسم ویتامین D
   این حالت وقتی اتفاق می‌افتد که تغییری در گیرنده ویتامین دی ایجاد شود. افراد با این مشکل، مقاومت بالایی به ویتامین دی دارند و نیاز به دریافت میزان خیلی بیشتری ویتامین دی برای رسیدن به سطح نرمال آن دارند.
   این مشکل می‌تواند از تولد همراه فرد باشد و یا به صورت اکتسابی در سالهای بعد به علت عوامل محیطی مثل مصرف برخی داروها و استرس‌های شدید روحی رخ دهد، که نشان‌دهنده این است که افراد خیلی زیادی در طول عمر خود پس از استرس‌هایی مثل از دست دادن فردی نزدیک دچار بیماری‌های خودایمنی می‌شوند.
2. پوست تیره‌تر
3. سندرم متابولیک یا مقاومت به انسولین
4. چاقی
5. بالا رفتن سن
6. کمبود ویتامین D در رژیم غذایی
   دریافت ویتامین دی از غذاها بسیار دشوار است مگر اینکه برنامه غذایی شما شامل ماهی‌های چرب، ماهی سالمون، روغن کبد ماهی و غذاهایی از این قبیل باشد.
7. عدم قرار گرفتن در معرض نور خورشید

نحوه انجام پروتکل کویمبرا برای تامین ویتامین دی در افراد با بیماری خودایمنی

به خاطر داشته باشید که پیدا کردن یک پزشک با تجربه در انجام پروتکل کویمبرا بسیار مهم است که در حین آن در کنار شما باشد. این پروتکل دوز ویتامین D را با اندازه گیری هورمون پاراتیروئید (پاراتورمون) تعیین می کند و نه با اندازه گیری سطح ویتامین دی شما. هدف از این پروتکل این است که هورمون پاراتیروئید شما را به سطح پایین تر از محدوده طبیعی کاهش دهد. (اگر هورمون پاراتیروئید شما بالا باشد به معنی سطح پایین ویتامین دی و یا مقاومت به ویتامین دی است.)

مقدار ویتامین D که یک فرد مصرف می کند می تواند از ۴۰۰۰۰ واحد IU در روز تا ۲۰۰۰۰۰ IU در روز متغیر باشد (که بستگی به وزن و سطح هورمون پاراتیرویید شما دارد.). این میزان تقریبا برابر ۱۰۰۰ ضربدر وزن شما به کیلوگرم روزانه است. برای به حداقل رساندن عارضه جانبی بالقوه اصلی این پروتکل (هیپرکلسمی)، باید از مصرف کلسیم خودداری کنید و روزانه ۲.۵ لیتر مایعات بنوشید. کلسیم در مواد غذایی مثل مغزیجات و محصولات لبنی یافت میشود که باید از مصرف آنها خودداری کرد.

با انجام این پروتکل، چیزی حدود ۲ ماه طول میکشد تا تغییراتی در سطح ویتامین دی خون به صورت پایدار دیده شود.

در طول دو سال باید ۴ نوبت هورمون پاراتیروئید چک شود تا تغییرات لازم در دوز ویتامین دی داده شود و پس از آن شما میتوانید وارد رژیم نگهدارنده ویتامین دی شوید.