خستگی آدرنال (غدد فوق کلیوی) چیست؟

آدرنال‌ها (غدد فوق کلیوی) دو غده هستند که در بالای کلیه‌ها قرار دارند و با تولید هورمون‌هایی از جمله کورتیزول و آدرنالین به بدن کمک می‌کنند تا با استرس سازگار شود. غدد آدرنال به طور موقت فیزیولوژی بدن را برای مدیریت و مقابله با موقعیت‌های استرس زا تغییر می‌دهند.

اگر ببری شما را تعقیب کند، آدرنال‌های شما هورمون‌های استرس را به جریان خون پمپ می‌کنند تا بدن را برای عمل کردن آماده کنند، که به عنوان پاسخ جنگ یا گریز نیز شناخته می‌شود. در این حالت، فشار خون، ضربان قلب، قند خون و عضلات بدن برای افزایش قدرت و انرژی بدن سازگار می‌شوند تا شما بهتر برای دویدن یا ایستادن آماده باشید.

متأسفانه، آدرنال‌ها نمی‌توانند تفاوت بین استرس جسمی و روحی را تشخیص دهند و در پاسخ به هر دوی آنها، هورمون‌های استرس یکسانی را ترشح می‌کنند. هر نوع استرس بر این غدد تأثیر می گذارد، استرس‌هایی مثل صدمات فیزیکی، انواع بیماری‌ها و عفونت‌ها، طلاق و جدایی، استرس مالی، استرس شغلی، وجود افراد نامناسب و سمی، داروها، جراحی، دردهای مختلف، بیماری، سرما یا گرمای بیش از حد، زایمان، سیکل‌های قاعدگی، خیره شدن به مانیتورهای رایانه برای ساعت‌ها، خوردن غذاهای ناسالم و حتی ورزش کردن زیاد.

در حالی که غدد آدرنال در آماده کردن بدن برای موقعیت‌های پر استرس دوره‌ای ماهر است، اما برای مقابله با استرس مزمن مجهز نیست. استرس محیطی پایدار (به ویژه استرس‌های روانی) می‌تواند غدد فوق کلیوی را تحت تأثیر قرار دهد و برای سلامتی مخرب باشد. استرس مزمن اغلب منجر به خستگی آدرنال یا فرسودگی کامل آدرنال می‌شود.

غدد فوق کلیوی نقش‌های بسیار دیگری نیز در بدن دارند. آنها به تنظیم التهاب (برای کاهش درد و تورم)، حمایت از سیستم ایمنی، سطوح سالم مواد معدنی، ضربان قلب نرمال و ریتم شبانه روزی کمک می‌کنند. بنابراین اگر مشکل آدرنال دارید، بسیاری از مشکلات سلامتی ثانویه را نیز تجربه خواهید کرد.

خستگی آدرنال و مقاومت به کورتیزول

استرس باعث تولید کورتیزول می‌شود که از طریق خون منتقل شده و توسط گیرنده‌های کورتیزول در سلول‌های شما دریافت می‌شود. هنگامی که فردی در شرایط استرس مزمن است، ممکن است سلول‌های او با کورتیزول بیش از حد مواجه شود. این اتفاق باعث می‌شود گیرنده‌های کورتیزول روی سلول‌ها کاهش پیدا کنند یا به کورتیزول مقاوم شوند. به عبارت دیگر نسبت به اثرات سطوح طبیعی کورتیزول بی‌حس می‌شوند.

از آنجایی که گیرنده‌های سلولی نسبت به کورتیزول مقاومت می‌کنند، غدد آدرنال نیاز به تولید هورمون بیشتری برای ایجاد اثر مطلوب دارند. این کار باعث اضافه بار به گیرنده‌های سلولی با افزایش کورتیزول می‌شود و در نتیجه مقاومت بیشتری ایجاد می‌کند. این حلقه بازخورد منفی و این سیکل معیوب می‌تواند تا زمانی ادامه یابد که غدد فوق کلیوی شما خسته و سوخته شوند.

تنها راه برای شکستن این حلقه، این است که سطح استرس خود را پایین نگه دارید. همزمان با خارج شدن بدن از حالت پر استرس، تولید کورتیزول کاهش می‌یابد. این اتفاق به گیرنده‌های کورتیزول اجازه می‌دهد تا به آرامی حساسیت خود را به کورتیزول بازگردانند. با این روش و با گذشت زمان، غدد آدرنال می‌توانند به تولید سطوح طبیعی کورتیزول بازگردند.

چرا کورتیزول باعث ذخیره چربی می‌شود؟

علیرغم داشتن یک رژیم غذایی سالم و ورزش، افرادی که دارای تیپ بدنی آدرنال هستند، اغلب با اضافه وزن یا چاقی دست و پنجه نرم می‌کنند. افراد با تیپ بدنی آدرنال، کورتیزول بالایی دارند که متابولیسم بدن را کند می‌کند و پروتئین‌های عضلات را به گلوکز و چربی تبدیل می‌کند.

اگر تیپ بدنی آدرنال دارید و کاهش وزن برایتان دشوار است، نکته کلیدی این است که روی کاهش قرار گرفتن در معرض استرس و افزایش مقاومت در برابر استرس تمرکز کنید.

مطالب مرتبط: همه چیز درباره تیپ بدنی آدرنال